Anno 1800: van game naar bordspel

In Anno 1800 moet je je eigen eiland ontwikkelen tot een industriële grootmacht. Door slim boeren, werkers, ambachtslieden, ingenieurs en investeerders aan het werk te zetten plaats je fabrieken, bouw je schepen, ronsel je extra werkkrachten en breid je je invloed uit.

In de game komt hier veel bij kijken. Je legt wegen aan om hier huizen te plaatsen, creëert complete leveringsketens voor brood, bier en staalbouw en houdt een inventaris bij van misschien wel 20+ verschillende soorten goederen.

Martin Wallace heeft bij het ontwikkelen van het bordspel ervoor gekozen om de focus te leggen op het management van je werkkrachten. Je kunt geen complete stadsplanning opzetten en je hoeft geen inventaris aan goederen bij te houden. Je zet simpelweg je werkkrachten op locaties, zoals bijvoorbeeld een boer bij de houtzagerij en een werker bij de zeilmaker. Vervolgens gebruik je direct de goederen die deze locaties opleveren voor een actie tijdens jouw beurt. De houtzagerij en de zeilmaker leveren bijvoorbeeld samen planken en zeil op, waarmee de actie “Schepen bouwen” kan worden uitgevoerd.

Omdat in het bordspel goederen op deze manier niet worden opgepot, zijn de werkers zelf eigenlijk je resources. De juiste verhouding tussen de verschillende soorten werkkrachten is hierbij van groot belang. Dit lijkt sterk op de game: te snel je boeren upgraden naar werkers zorgt ervoor dat belangrijke onderdelen van je onderneming stil komen te liggen, zoals voedselvoorziening. Hierdoor stagneert je hele imperium.

Stagneren gebeurt net zo goed in het bordspel. Zet je werkers verkeerd in en je verliest kostbare beurten ten opzichte van je tegenspelers. Werkers die eenmaal zijn ingezet, kunnen alleen met een speciale actie (“Stadsfeest vieren”) weer in je voorraad worden geplaatst. Maar die actie moet je dan wel uitvoeren in plaats van je normale acties.

Per werker krijg je als speler een bevolkingskaart, die later in het spel kan worden ingewisseld voor extra goud of andere bonussen. Het spel is afgelopen als een speler zijn laatste bevolkingskaart inwisselt. Elke nieuwe werker die je echter ronselt, geeft een nieuwe bevolkingskaart. Je moet daarom voortdurend een afweging maken: race je de concurrentie voorbij door al je bevolkingskaarten uit te spelen, of neem je een risico door meer werkkrachten en daarmee ook meer bevolkingskaarten aan te nemen?

Samen met de artwork van de game hebben ook verschillende personages hun weg gevonden naar het bordspel. De meeste personages hebben in het bordspel de vorm van een opdrachtkaart. Deze opdrachtkaarten komen in twee varianten: kaarten die aan het eind van het spel overwinningspunten geven en kaarten die tijdens het spel voor een extra optie zorgen.

In de game is Hannah Goode een belangrijke bondgenoot met een grote rol in het verhaal. Haar opdrachtkaart in het bordspel geeft de speler die de meeste werkers heeft verzameld een bonus van 10 overwinningspunten. Zij staat in sterk contrast met de Pyrphorians. In de game zijn dit sinistere pyromanen. In het bordspel geven ze alle spelers 2 minpunten voor elke ongespeelde bevolkingskaart. Ze zijn hoe dan ook slecht nieuws.

Een voorbeeld van een opdrachtkaart die tijdens het bordspel een rol vervult is de Redacteur. In de game is de redacteur een personage die de lokale krant produceert. Met wat aanmoediging helpt hij je met propaganda om de bevolking wat meer tevreden te houden. In het bordspel heeft hij een vergelijkbare functie. Door de juiste fiches in te leveren, mag je dankzij de Redacteur een van je bevolkingskaarten op hand afleggen.